ENGLISH VOCABULARY
“English vocabulary” (อิง’ลิช โวแคบ’บิวเลอรี่) แปลเป็นภาษาไทยก็หมายความถึงกลุ่มหรือประมวลคำศัพท์แสงในภาษาหนึ่ง ๆ ซึ่งในกรณีนี้หมายถึงภาษาอังกฤษ และมีความสำคัญสำหรับเราท่านที่ใช้ภาษาอังกฤษอยู่ประจำวันหรือในงานการอาชีพของแต่ละบุคคล ในทำนองว่า แต่ละบุคคลนั้นมีความรู้หรือร่ำรวยในศัพท์แสงแค่ไหน เพียงใด หรือหาไม่
ขอให้เรามาทำความเข้าใจในเรื่องของคำศัพท์แสงกันบ้างเล็กน้อยเสียก่อน นั่นคือสมมุติว่า ให้เราย้อนกลับไปคิดถึงวัยเด็กตั้งแต่แรกเกิดและเริ่มเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ รอบตัวเรารู้จักถ้อยคำหรือคำพูดที่พ่อแม่และคนใกล้ชิดในครอบครัวพูดกันอยู่เป็นประจำวัน ซึ่งแน่ละ แต่ละคนย่อมค่อย ๆ จดจำและหัดพูด หัดประสมคำให้เป็นประโยค ฯลฯ และในวัยของเด็กเล็ก ย่อมมีและยังรู้จักถ้อยคำหรือศัพท์แสงเพียงไม่กี่คำ ซึ่งกล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่า “โวแคบบิวเลอรี่” ของเขายังมีเพียงน้อยนิด และเมื่อเด็กเริ่มเติบโตขึ้น จนในที่สุดถึงวัยเข้าโรงเรียน เด็กทุกคนก็ต่างรู้จักหรือมีศัพท์แสงอยู่ในหัวสมองของเขาเพิ่มมากขึ้นไปเรื่อย ๆ
นักเรียนในระดับมัธยมปลายย่อมต้องรู้จักศัพท์แสงแม้แต่ในภาษาไทยอันเป็นภาษาพ่อแม่ภาษาดั้งเดิมของเราเอง มากคำกว่าเมื่อยังเรียนอยู่เพียงชั้นมัธยมต้น ๆ
นักศึกษาในระดับอุดมศึกษาย่อมต้องรู้จักศัพท์แสงไม่ว่าภาษาไทยหรืออังกฤษ มากขึ้นไปกว่าในสมัยที่ยังเรียนอยู่ในชั้นมัธยมปลายอีกโขเลยทีเดียว
และบัณฑิตหรือผู้ที่สำเร็จได้ปริญญาบัตรไปเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว ย่อมต้องรู้จักและคล่องในการใช้ศัพท์แสงในชีวิตประจำวันมากขึ้นไปกว่าผู้ที่จบมาเพียงแค่ชั้นมัธยมอีกแยะ ๆ แต่ถ้าในชีวิตจริงของใครมิได้เป็นเช่นนั้น ก็ช่วยไม่ได้ และเขาผู้นั้นอาจต้องด้อยหรือล้าหลังในอาชีพการงานและไล่ตามเพื่อนฝูงไม่ทัน ยกเว้นเสียแต่ว่าถ้าเขาผู้นั้น “รูปหล่อ พ่อรวย” หรือ “ขาว สวย หมวย อึ้ม” ก็แล้วไป
ความจริงที่คนเราต้องยอมรับในเรื่องชีวิตการงานข้อหนึ่งก็คือว่า ในการประกอบอาชีพการงานในระดับชั้น “สัญญาบัตร” ของใครก็ตาม ใครผู้นั้นย่อมต้องรู้จักและต้องใช้ศัพท์แสงในชีวิตการงานประจำวันมากกว่าผู้ที่ประกอบอาชีพในระดับชั้น “ประทวน” มากมายหลายเท่านัก
ใช่ว่าผู้เขียนนี้จะดูถูกอาชีพการงานใดว่าต่ำต้อยแต่ประการใดก็หาไม่ หากว่าความจริงก็เป็นว่า ผู้ที่ประกอบอาชีพประเภทขับรถรับจ้าง หรือนั่งแคะขนมครกขาย เพียงรู้จักใช้คำศัพท์แสงในชีวิตประจำวันของเขาไม่กี่ร้อยคำ เขาก็หากินได้อย่างสบายใจเฉิบแล้ว
ส่วนบรรดาท่านที่จัดว่าเป็นผู้มีวิชาชีพ หรือ Professional นั้น ถ้าไม่รู้จักใช้ศัพท์แสงเป็นจำนวนพัน ๆ คำขึ้นไป ก็อาจด้อยในอาชีพการงานกว่าเขาทั้งหลายไปแล้วก็ได้
ยิ่งบุคคลในอาชีพทนายความหรือนักการเมือง ถ้าไม่รู้จักศัพท์แสงเป็นหมื่น ๆ คำ ก็คงหาความเจริญก้าวหน้าได้อย่างลำบากยากยิ่งนัก ชีวิตอาชีพการงานของเขาคงไม่รู้จัก “บาน” กันเสียทีแน่นอน
พูดไปเป็นไรมี ผู้ที่ด้อยในการรู้จักใช้ และเข้าใจศัพท์แสงไม่ว่าในภาษาใด ถ้าบังเอิญหลงเข้าไปอยู่ในกลุ่มคนที่เขาพูดคุยกันอยู่ด้วยศัพท์แสงที่อยู่เหนือความเข้าใจของผู้นั้นเข้า เขาสามารถทำได้แต่เพียงยิ้มแหย ๆ และพยักหน้างึก ๆ แล้วก็ค่อย ๆ เดินเลี่ยงออกไปจากกลุ่มนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นเอง
ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข
No comments:
Post a Comment